Για εσένα παιδί της προσφυγιάς.

Για εσένα παιδί της προσφυγιάς.

Ποιος σου είπε εσένα καλό μου παιδί πως εσύ έφταιξες για κάτι;

O κόσμος ολάκερος γονυπετής σου ζητάει συγγνώμη καλό μου παιδί.

Σου έκλεψαν τα όνειρά σου, τα αγρίμια ενός άλλου κόσμου και τα κρατούν τώρα φυλακισμένα παιδί μου.

Και εσύ σε μια άλλη φυλακή, φοβισμένο με σκιασμένα μάτια, ανήμπορο να ονειρευτεί,

μέσα σε μια εκκωφαντική απομόνωση απελπισίας και τρέλας.

Θολές εικόνες φέρουν οι μνήμες σου από τσακισμένα κορμιά και ρημαγμένους τόπους,

όπου το χρώμα στέρεψε, το ίδιο και η ζωή.

Ασάλευτο και ποδοπατημένο από τη λαίλαπα κάποιων που επονομάστηκαν μεγάλοι.

Τα μεγάλα υγρά, τρεμάμενα μάτια σου έμειναν να κοιτούν ένα άδειο μέλλον

καθώς στοιχειώθηκαν από ένα γδαρμένο παρελθόν.

Αχλή ανάμνηση το στερνό όνειρο μιας γελαστής στιγμής.

Και τώρα τι…Πώς να ξανασηκωθείς γλυκό μου παιδί.

Πνίγεσαι, είναι άραγε τόσο αργά πια να πιαστείς από μια στεριά;

Υπάρχει άραγε καμιά ψυχή εκεί έξω.

Για εσένα είναι όλοι μαύρες φιγούρες μακρινές.

Εσύ είσαι μοναχό, λαβωμένο, βγαίνει το μαχαίρι μέσα από την καρδιά και εγώ το βλέπω ναι και σταματώ, όμως ο κόσμος είναι και για τους δυο μας σκοτεινός.

Τι και αν είσαι μικρό, μια λέξη μονάχα έμεινε, η στερνή στο βιβλίο της ζωής σου να γραφτεί.

Ποιος θα είναι άραγε αυτός που θα την γράψει, εμείς ή εσύ παιδί όμορφο…

Η κραυγή σου έλεγε: “Είμαι και εγώ άνθρωπος, και εγώ…”

Και εγώ σου απαντώ παιδί γλυκό:

“Εσύ είσαι ο μόνος άνθρωπος πια εδώ…”

Δέσποινα Καντερέ