Για την αγάπη.

Χέρι, χέρι περπατήσαμε καιρό αναζητώντας

το ξακουστό δέντρο της ζωής.

Παλιές ιστορίες λένε ότι φυτρώνει

μακριά στα πέρατα της γης.

Και ταξιδεύαμε καιρό, καλοκαίρια και χειμώνες,

τρέφοντας την ελπίδα να το αγγίξουμε,

τη μαγική του δύναμη να αντλήσουμε.

Περπατήσαμε πολύ ώσπου πληγιάστηκαν τα πόδια μας

και ρυτίδωσαν τα χέρια μας.

Χάμω στη γη καθίσαμε να ξαποστάσουμε και να αναπολήσουμε

το μακρινό ταξίδι μας.

Ιδρώτας έσταζε από τα μέτωπά μας και νότισε το χώμα

μαζί με ένα δάκρυ που έτρεξε γιατί το δέντρο της ζωής

δεν έλεγε ακόμα να φανεί.

Και εκεί μπροστά στα θολωμένα μάτια μας

φύτρωσε ένα μυρωδάτο, φουντωτό, ολάνθιστο, πελώριο δέντρο.

Μαζεύτηκαν τα ζώα όλης της πλάσης να το θαυμάσουν και σιγοψιθύριζαν:

“Ποιος να ήταν άραγε ο σπόρος αυτός που το γέννησε;”

Εμείς κοιταχτήκαμε στα μάτια και με ένα χαμόγελο πια στα χείλη απαντάμε:

“Μα ήταν ο σπόρος της αγάπης τελικά το ίδιο το δέντρο της ζωής το κοσμοξάκουστό,

το λατρευτό, το ονειρεμένο,

τώρα μέσα στα χέρια μας για πάντα φυλαγμένο”.