Η πτώση

Αναρωτιόσουν τι είναι αυτό μέσα στο οποίο υπάρχεις.

Κοιτούσες τα αστέρια, μικρά διαμάντια μέσα σε ένα παραμυθένιο ουρανό,

τόσο υπέροχα αστραφτερό που σε άφησε αποσβολωμένο να ονειρεύεσαι

και να αναζητάς την μαγική δύναμη που σε δημιούργησε,

υποκλινόμενος μπροστά στο ιδεώδες.

Ώσπου σε πέταξαν μέσα στα συντρίμμια ενός κατεστραμμένου κόσμου.

Εκεί παγιδεύτηκες για να γίνεις μάρτυρας ενός άλλου κόσμου σκοτεινού και ειδεχθή,

βγαλμένου από τα άδυτα των νοσηρών μυαλών.

Με ματωμένα πια μάτια παρατηρούσες άλαλος παιδιά ξεκοιλιασμένα, γκρίζα μέλη χωρίς σώμα να κείτονται εκεί δίπλα σου, πάνω στο χώμα του παραδείσου σου.

Γιατί εσύ θυμάσαι πως είχε χρώματα αυτός ο τόπος που πλέκανε εικόνες χορεύοντας με τους ήχους των τραγουδιών.

Πάει, αυτές κατατροπώθηκαν και σβήστηκαν, σκόνη στα χέρια των δαιμόνων,

που πετούν τώρα πάνω από την ισοπεδωμένη γη.

Και εσύ απέμεινες να μετράς τις βασανισμένες ψυχές ολόγυρα σου,

ένα πλάσμα σακατεμένο, όπου ο δημιουργός του τον απαρνήθηκε,

γιατί ο ίδιος απαρνήθηκε τον εαυτό του.

Δέσποινα Καντερέ